வகை: கவிதை

இன்று காலை வீட்டை விட்டு வெளியேறி சாலையில் இறங்கியதும் கருப்புக் கண்ணாடியுடன் மோதி விடுவதுபோல் வந்த மேசன் எவர் செய்த புண்ணியமோ, என்று எண்ணும்படி லாவகமாய் வாகனம் திருப்பி நொடிப்பொழுதில் இடிக்காமல் சென்றார். நரை “மேசன்களின் உலகம்”

காடுகளில் சுற்றித்திரியும் ஆனைகளின் காலடியில் முட்டிமோதும் குட்டியைப்போல் கழிந்திருக்கிறது சிறுபிராயம்… பழகாத துடுப்பால் சுழலும் ஓடமாய் பள்ளி நாட்கள் சுழன்றிருக்கின்றன கல்வி நீரோட்டத்தில் … சகமாணவரின் சூட்டிகை அறைகூவல்களும் வர்க்கத்தின் பாரபட்ச பரிகாசங்களும் உடைந்துபோன “சுருண்டிருக்கும் உயிர்”

அவளுக்கென பிரத்யேகமான மூலக்கூறுகளுடன் துளித்துளியாய் மனதினுள் ஊறி தளும்பும் பிரியத்தை மறுத்தால் என்செய்வது … பிறருக்கு வழங்கலாமெனில் ஏற்கனவே பெறுகிறார்கள் அவரவரின் கொள்கலனுக்கேற்ப .. புதியவருக்கென யோசித்தால் தனித்தன்மையுடையதை எப்படி …. துளிர்க்கும் ஊற்றுக்கண்ணை “பெறப்படாத பிரியம்”

என்ன வேண்டுமானாலும் எழுதலாம்
உன் எழுத்துக்களை மட்டுமே வாசிக்கிறது இவ்வுலகு
ஒயினை அருந்தியபடியே
புகைமூட்டம் மணக்கும்

எப்போதாவது கேட்க 
வாய்க்கிற 
குயிலின் கூவல்
எதிர்க்குரலின்றி

இப்பாடலில் கம்பர் கோசல நாட்டின் அமைச்சர்களின் சிறப்பைக் கூறுகிறார். ஒரு நாடு என்பது மன்னனால் மட்டுமே ஆனது அல்ல. ஆக்கபூர்வமாக இயங்கும் ஒரு நாட்டில் அரசு, அமைச்சு, படை, வணிகம், வேளாண்மை ஆகியவை சிறப்பாக இருக்கும். அவ்வாறான நாட்டில் ஓர் அரசின் பணி வாணிகம் செழிக்கவும் குற்றங்களை கட்டுக்குள் வைக்கவும் தேவையான நடவடிக்கைகளை மேற்கொள்வதாக இருக்கும். அவ்வாறான நிலையில் அமைச்சுப் பணி அதற்கென சில தன்மைகளைக் கொண்டதாக இருக்கும். கோசல நாட்டின் அமைச்சர்கள் தலைமுறைகளாக அப்பணியைச் செய்து வருபவர்கள். அமைச்சுப் பணியின் அடிப்படைகளை – மனநிலைகளை தந்தையிடமிருந்து பாட்டனிடமிருந்து பெற்றவர்கள். அப்பணியின் நுணுக்கங்களும் விபரங்களும் சிறு வயது முதல் கேட்டு அறிந்தவர்கள்.

நான் சிரித்துவிட்டதை என் தம்பி பார்த்தான்
அம்மாவைச் சுற்றியமர்ந்து ஒப்பாரி வைத்தனர் ஊர்மக்கள்
ஆச்சிக்காகத் திடுமென முளைத்த

கவிதையாக்கம் குறித்து நமக்கிருக்கும் மயக்கங்களைத் தாண்டி கவிஞர் இசையின் வரிகளைப் பார்க்க வேண்டியுள்ளது. இவை வார்த்தைகளின் வரிசை மீதும், கவிதை இலக்கணம் மீதும் மதிப்புள்ள கவிதைகள அல்ல. இயல்புக்கும் கற்பனைக்கும இடையே சஞ்சரிக்கும் வேடிக்கை உலகத்தைப் பற்றிப்பேசுபன. மரபு வழி மனது கொண்டவர் என்றாலும் அதை மறுதலித்து சற்றேனும் தளர்த்திக்கொள் என எதிர் தரப்பிலிருந்து தன் கவிதை உலகை அமைத்துக்கொள்பவராகக் கவிஞர் தெரிகிறார். அவர் மனம் இயங்கும் முறை அப்படி இருக்க வேண்டும், இல்லாவிட்டால் ஏதேனும் ஒரு சொல்லேனும் நீ எங்கள் உலகவாசி அல்ல எனத் தள்ளிவிட்டுவிடக்கூடும்.

வீடு
மூழ்கும்
வெள்ளத்தில் மூழ்கிய இருளில்.

வெயிலில்
தனிப் பனையின்
சொற்ப நிழல்.
அது
போதும்;
ஆடு சுகம் காணும்.

ஓடும் நதியோடு கூடப் போகாது கரையில் நின்ற இடத்திலேயே நின்று கொண்டு என்ன செய்கிறது இந்த மரம்?
எதை அறியக்
கடுந்தவம் நோற்கிறது?
தன்னை அறியவா?
தான் இருக்கும் விதம் ஓடும் நதியில் தேடித் தேடி இன்னும் தெளிவாகவில்லையா?

கனவுள்ளே கனவுள்ளே
கனவுலகில்,
மழையின் சத்தம்.
அத்தனை கனவுகளின்
கண்களும் விழித்து

எப்போதும் அணிந்து செல்லும்
முகமூடியை
அத்தனைக்கும்
அணிந்து
அணிந்து
மலிவாகிவிட்டதின் பொருட்டு

முன்மதிய நேரம்
பூசனை முடிந்த தருணம்
கதவைத் தட்டினார் யாரோ.
பிறந்தமேனியாயெதிரில் நின்றது

விரைவுச் சாலையில் மழையில் மாட்டிக் கொண்ட போது
நேரம் மாலை ஆறு பதினைந்து
நில், முதல் கியருக்கு மாறு, மீண்டும் நில்
நாங்கள் எல்லாம் அதிர்ஷ்டசாலிகள், பணியிலிருப்பவர்கள்

எங்கோடி கண்டனை விளித்து

வம்பழந்து

ஊர்ப்பாடு புலம்பி

முதுகு காட்டிக் கொண்டே

வீடு திரும்பும் வழி முச்சந்தியில்

ரத்தம் சொட்டப்பிளந்து கிடந்த

பூசணிக்காய்தான்

இறுதியில் உண்மையைச் சொன்னது

சுற்றுச்சுவரினால் மூடப்பட்ட நந்தவனத்தை சுல்தானும் படையும் கடக்க நேரிட்டது. தோட்டத்திலிருந்து மேலெழுந்து வந்த கீதம் – சுல்தானைப் பெரிதும் வசீகரித்தது. தன் தளபதிகள் மற்றும் ஹகீம் ஸனாய் பின்தொடர தோட்டத்தினுள்ளே நுழைந்தான். சங்கீத மயக்கத்தில் இருந்த அவனை, உள்ளே கண்ட காட்சி திணறவைத்தது. ஒரு குடிகாரன். அவனைச் சுற்றிலும் தடதடக்கும் இன்னிசை; நாட்டியம். யாரது என உற்றுப்பார்த்ததில் தெரிந்தது. லாய்-குர் (Lai-Khur) ! சுல்தானின் வருகையை அலட்சியம் செய்ததோடல்லாமல் மதுவை வழங்கிக்கொண்டிருக்கும் பெண்ணிடம் கோப்பையை நீட்டினார் லாய்-குர். கூடவே குழறலாக ஒலித்தது அவர் குரல்: ’நிரப்பு கோப்பையை.. சுல்தான் ஒரு குருடன் எனக் கூவியே குடிக்கின்றேன்!’ என்று சொல்லி கோப்பையை நிரப்பிக்கொண்டார்.

பச்சை பச்சையாய்
அள்ளி முடிக்க முடியாத
இலைக்கூந்தல் மரத்தடி

பருத்துச் சடைத்த
வேர்க்கால் திரண்டு
அவளை மடியாகித் தாங்கிற்று

பாதை என
தனியாக ஒன்று
எங்குமில்லை..

என் ஒவ்வொரு காலடிக்கும்
முன்பு கைப்பிடி கருங்கற்களை
நானே நிரப்பியப்படி செல்கிறேன்

மண் நீரூட்டும்
விதை கன்றாகும்
கன்று செடியாகி பூ பூக்கும்
வண்ணப்பூச்சி முத்தமிட
மலர் காயாகும்

குவிந்து கிடக்கும் சங்குகளையும்
உறங்கும் எரிமலைகளையும்
மினுங்கும் பாறைகளையும்
பசேல் பாசிகளையும்
கசை உரு தழைகளையும்

உறங்காமல் எண்ணங்கள் கலைந்தாலும்
உறங்கியெழுந்து முற்றிலும் புதிதாய் ஒன்று வளர்ந்தாலும்
ஏற்றுக்கொள்வேன்.
இரவு நீள நீள
உறங்காமல் வளர்த்த பித்தை
நுண்ணொடி அயர்ந்தே மாந்து விழிக்கையில்
அழித்து சிரிக்கிற காலம்

அங்கு வெளிச்சங்கள்

ருசி கெட்டிருந்தன

இருளைத் துழாவி

நீலம்

திட்டுத் திட்டாய்

படிந்திருந்தது

சாபங்களின் பெருங்கூச்சல்