Category: இதழ்-197

முதலில் தன் இடைமேல் பூச்சிகள் இரண்டு ஊர்வதைப் போலத்தான் அவள் உணர்ந்தாள். இரண்டு அல்ல; கூட்டம் கூட்டமாக பூச்சிகள் அவளின் இடையைச்சுற்றி வளைத்து மேலேறி மார்பை நோக்கிச் சென்றன. அவை பூச்சிக்கூட்டம் அல்ல பெரிய தடித்த நீளமான விரல்களைக் கொண்ட அகன்ற கைகள் என்று புரிந்தபோது, அவை அவளது “காகித முகங்கள்”

கிழவர் காலையிலேயே தன் ஆடுகளை அங்கு ஓட்டிவந்துவிட்டார். அவர் எப்போதும் தன் ஆடுகளை அங்கு தான் மேய்ப்பார். ஊர் எல்லையிலிருந்து பிரிந்து போகும் ஒரு கிளை சாலையின் வழியே ஒரு மையில் தூரம் உள்ளே சென்றால் அது கடைசியாக சென்று ஒரு சிறிய மேட்டை அடையும். அதன் மீது ஏறி நின்று பார்த்தால் ஒரு சறுவலும் அதனைத் தொடர்ந்து பரந்துவிரிந்த முழுக்க முட்புதர்களால் ஆன ஒரு இடம் கண்முன் விரியும். கண்ணுக்கெட்டிய தூரம் வரை அதுதான் இருக்கும். சில இடங்களில் சமவெளியாகவும், சில இடங்களில் முட்புதராகவும் விட்டுவிட்டு இருக்கும். தரை முழுக்க காய்ந்த புற்களால் நிரம்பி வழியும். அவர் தன் ஆடுகளை எப்போது அங்கு தான் மேயவிடுவார். சறுவலில் இறங்கியதும் கொஞ்ச தூரம் முட்புதரோ அல்லது வளர்ந்த புல்லோ இருக்காது. அது கிரிகெட் விளையாடும் இடம். பையன்கள் கால்மிதி பட்டு அந்த இடம் அப்படியே ஒரே மட்டமாக மாறியிருந்தது.

சென்னைக்குக் கிளம்ப வேண்டும் என்ற நினைப்பே சசியை சுற்றிச்சுற்றி வந்தது. இது எப்பவும் இப்படித்தான். இங்கு வரும் நாளைத் தவிர அடுத்த காலையிலிருந்து அவ்வப்போது நாட்களை மணிக்கணக்காகப் போட்டு உருட்டிக்கொண்டிருக்கும் மனம். சசி சமையலறைக்கு வெளியிலிருந்த தாழ்வாரத்திலிருந்து படுக்கையறையை எட்டிப்பார்த்தாள். சீரான மூச்சுடன் கங்கா படுத்திருந்தான். முன்பிருந்ததைவிட உடல் “வெய்யிலின் மொழி”

இன்று காலை வீட்டை விட்டு வெளியேறி சாலையில் இறங்கியதும் கருப்புக் கண்ணாடியுடன் மோதி விடுவதுபோல் வந்த மேசன் எவர் செய்த புண்ணியமோ, என்று எண்ணும்படி லாவகமாய் வாகனம் திருப்பி நொடிப்பொழுதில் இடிக்காமல் சென்றார். நரை கூடிக் கிழப்பருவம் எய்தி காதிகிராப்ட் கைத்தடியில் வெள்ளை ஜிப்பாவுடன் சந்தனத்தை திருநீறாய் அணிந்து “மேசன்களின் உலகம்”

விறு விறுவென   நடந்தும்  ஒன்பது  பத்தாகி  விட்டது.இன்று சின்னவன் படுத்திவிட்டான்.எச் .எம் வேற என்ன சொல்லுமோ? வேகமாய் வந்து பிரேயரில் நிற்கிறாள் மீனா. “உன் சீரிளமைத் திறம் வியந்து செயல்மறந்து வாழ்த்ததுமே” எச்.எம். நிற்கவில்லை என்பதை கவனிக்கிறாள் அப்பாடா!! உதவித் தலைமை ஆசிரியர் காந்தி சார் தான் அசெம்பிளியில் “கணேசன் தாத்தா”

காடுகளில் சுற்றித்திரியும் ஆனைகளின் காலடியில் முட்டிமோதும் குட்டியைப்போல் கழிந்திருக்கிறது சிறுபிராயம்… பழகாத துடுப்பால் சுழலும் ஓடமாய் பள்ளி நாட்கள் சுழன்றிருக்கின்றன கல்வி நீரோட்டத்தில் … சகமாணவரின் சூட்டிகை அறைகூவல்களும் வர்க்கத்தின் பாரபட்ச பரிகாசங்களும் உடைந்துபோன மனக்கிளையில் துளிர்த்த அறிவு தளிர்களை வளர்ந்தெழாமலே செய்திருக்கின்றன… வேர்க்கும் வினாக்களை அதிகாரம் எழுப்புகையில் “சுருண்டிருக்கும் உயிர்”

அவளுக்கென பிரத்யேகமான மூலக்கூறுகளுடன் துளித்துளியாய் மனதினுள் ஊறி தளும்பும் பிரியத்தை மறுத்தால் என்செய்வது … பிறருக்கு வழங்கலாமெனில் ஏற்கனவே பெறுகிறார்கள் அவரவரின் கொள்கலனுக்கேற்ப .. புதியவருக்கென யோசித்தால் தனித்தன்மையுடையதை எப்படி …. துளிர்க்கும் ஊற்றுக்கண்ணை வெறுப்பின் இருண்மை கொண்டு அடைக்கலாமெனில் அதன் தொழில்நுட்பம் கைவரப் பெறவில்லை…. பிரியத்தை மறுக்காதீர் “பெறப்படாத பிரியம்”

கடந்த வருடம் மார்ச் மாதம், எனது பத்திரிகை பணியை முடித்துக்கொண்டு நான் வேறொரு மாகாணத்திலிருந்து என் வீட்டிற்கு ரயிலில் திரும்பிக் கொண்டிருந்தேன். என் எதிரிலிருந்த இரண்டு நடுத்தரவயது விவசாயிகள் எதுபற்றியோ ஆழ்ந்த விவாதத்தில் ஈடுபட்டிருந்தனர்.சிறிது நேரத்திற்குப் பிறகு அவர்கள் ஜியென் பகுதியில் இறங்கப் போவதையும்,அங்கிருந்து நீண்ட தொலைவிலிருக்கும் ஜியானுக்கு “அந்த ஜன்னல்”