பட்டத்திப் பாட்டியின் பேரன் வீடு. தருமனும் நாகையும் உட்கார்ந்து சாப்பிட்டுக் கொண்டிருக்கிறார்கள். பாட்டி ஒரு விசிறியுடன் காலை நீட்டிக் கொண்டு உட்கார்ந்திருக்கிறாள். ஒரு பெண்மணி சோறு பரிமாறுகிறாள்.

தருமனும் நாகையும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள்.

தென்னதரையன், வழுதி, வழுதியின் அம்மா மூவரும் வழுதி வீட்டுத் திண்ணையில் அமர்ந்திருக்கிறார்கள்.

வழுதியின் அம்மா எழுந்து உள்ளே போகப் போகிறாள். தென்னதரையன் அவளை நிறுத்தி,

அவள் உள்ளே போகிறாள்.

தென்னதரையன் மெளனமாக இருக்கிறான். பிறகு,

அருவி தடதடவென்று விழுந்து கொண்டிருக்கிறது. சுற்றிப் பெரும் காடு. ஒரு சிறு பாதை அருவிக்கு அருகே செல்கிறது. அதன் பக்கத்தில் ஒரு கோவில். தருமனும் நாகையும் கோவிலருகே நின்று அருவியைப் பார்க்கிறார்கள். கோவிலுக்கு வெளியே பட்டர் வந்து நிற்கிறார். தருமன் அவருக்கு வணக்கம் செய்கிறான்.

சொல்லி விட்டுப் பட்டர் கோவிலுக்குப் பின்புறம் உள்ள பாதையில் போகிறார். தருமனும் நாகையும் அவரைத் தொடர்கிறார்கள். ஒரு பெரிய அரசமரம். அதன் கீழே மேடை போலக் கட்டியிருக்கிறார்கள். அதில் சிலர் உட்கார்ந்திருக்கிறார்கள். பட்டர் அவர்கள் அருகே போய் அமர்கிறார்.

தருமனும் நாகையும் ஒருவரை ஒருவர் பார்த்துக் கொள்கிறார்கள். சற்றுத் தள்ளி மூன்று பேர் அமர்ந்திருக்கிறார்கள். அவர்கள் உரையாடலைக் கவனிக்கிறார்கள்.

(சிலர் சற்றுத் தள்ளிப் பின்னால் தெரியும் மலையைப் பார்க்கிறார்கள்)

சற்றுத் தள்ளி அமர்ந்திருந்தவர்களில் ஒருவன், மாறன் என்னும் வீரன் பேசுகிறான்.

தருமன் அந்த மூவரையும் உற்றுப் பார்க்கிறான். அவர்கள் கைகளில் தழும்புகள் தெரிகின்றன.

பட்டர் எழுந்து போகிறார். மலைத்தேன் வியாபாரிகள் சாப்பிட்டு எழுகிறார்கள்.

அவர்கள் மூவரும் கோவிலுக்கு பின்னால் போகும் பாதையில் போகிறார்கள்.

தென்னதரையனும் வழுதியும் ஒரு அகலமான காட்டுப் பாதையில் மெதுவாக நடந்து செல்கிறார்கள். பாதை மேலே ஏறிப் போகிறது. சிலுசிலுவென்று குளிர்ந்த காற்று வீசுகிறது.

பாதை முன்னால் திரும்புகிறது.

தென்னதரையன் பதில் சொல்லும் முன்னால் இருவரும் பாதை வளைவில் திரும்புகிறார்கள். சற்றுத் தூரத்தில் சில வேல் தாங்கிய வீரர்கள் நிற்கிறார்கள். அருகே இரண்டு மூன்று குதிரைகள்.

தென்னதரையன் பதில் சொல்லாமல் முன்னால் நடக்கிறான். வீரர்கள் வேல்களைப் பாதைக்குக் குறுக்கே மறிக்கிறார்கள்.

தென்னதரையன் இடைத்துணியில் இருந்து அரசரின் இலச்சினையை எடுத்துக் காட்டுகிறான்.

வீரர்கள் தலைவன் அதை வாங்கி உற்றுப் பார்க்கிறான். பிறகு இலச்சினையைத் திருப்பிக் கொடுக்கிறான்.

வேல்கள் பிரிகின்றன. தென்னதரையனும் வழுதியும் தொடர்ந்து போகிறார்கள்.

இரு பக்கமும் பாறைகள் உயர்ந்திருக்கின்றன. பாதை மறுபடி மேலேறிச் செல்கிறது.

சற்று நேரத்தில் ஒரு மேட்டை அடைகிறார்கள். அங்கிருந்து பாதை கீழிறங்கிச் செல்கிறது. பாதையின் விளிம்பில் நின்றபடி கீழே பார்க்கிறான் தென்னதரையன்.

கீழே ஒரு பள்ளத்தாக்கு தெரிகிறது. பல வீடுகளும் கூடாரங்களும் தெரிகின்றன. பல உலைக்களங்களில் இருந்து புகை மேலே கிளம்புகிறது. பெரும் மைதானங்கள் தெரிகின்றன. அவற்றில் படை வீரர்கள் பயிற்சி எடுப்பது சிறிதாகத் தெரிகிறது. அங்குமிங்கும் வண்டிகள் போகின்றன.

அது ஒரு சிறு நகரத்தின் அளவுக்குப் பெரியதான ஒரு படையின் பாசறை.

அந்தப் பாசறையைச் சுற்றி மரங்கள் சற்று தூரத்திற்கு இல்லை. மலையின் அழகுக்குக் குறுக்கே ஒரு வெட்டைப் போல இருக்கிறது
அது.

இருவரும் பாதையில் கீழே நடக்கத் தொடங்குகிறார்கள்.

நாகை மலைப் பாதையில் மெதுவாக நடக்கிறாள். தருமன் சற்று முன்னால் நடக்கிறான்.

தருமன் அவள் வரும் வரையில் நிற்கிறான். பிறகு ஒரு வளைவின் பின்னால் நின்று எட்டிப் பார்க்கிறான். முன்னால் அந்த வணிகர்கள் செல்கிறார்கள்.

தருமன் அவர்கள் மறைந்த பின்னர் அந்தப் பாதையில் தொடர்கிறான். சீக்கிரத்தில் பாதை முடிகிறது. வெறும் கல்லும் முள்ளுமாக இருக்கிறது. சிறிது தூரத்தில் ஒரு ஓடை சலச்சலக்கிறது. அதன் கரையில் தருமனும் நாகையும் நடக்கிறார்கள்.

இருவரும் சுற்றிப் பார்க்கிறார்கள்.

திடீரென்று ஒரு அலறல் சத்தம் கேட்கிறது. இருவரும் திடுக்கிட்டுத் திரும்புகிறார்கள். சற்றுத் தள்ளிச் சத்தம் வந்த திசையை நோக்கி மெதுவாக நடக்கிறார்கள். காடு அடர்ந்து இருக்கிறது.

மறுபடியும் ஒரு தீனமான புலம்பல் கேட்கிறது. தருமன் குனிந்தபடி நடக்கிறான். ஒரு இடத்தில் ஒரு பெரிய மரம் விழுந்து கிடக்கிறது. அதற்குப் பின்னால் வந்து நின்று எட்டிப் பார்க்கிறான். நாகையும் அவன் அருகில் வந்து நிற்கிறாள்.

எதிரே ஒரு பழங்காலக் கட்டிடம். கிட்டத்தட்ட முழுதுமாக இடிந்திருக்கிறது. அந்த இடிபாடுகளின் இடையே இரண்டு தூண்கள் நிற்கின்றன. அவற்றில் முன்னும் பின்னுமாக நான்கு குள்ளர்கள் கட்டி வைக்கப்பட்டு இருக்கிறார்கள். அவர்களின் முகங்களில் தண்ணீர் விட்டு அடிக்கிறான் ஒரு “வியாபாரி”. அவன் பாண்டிய வீரன் என்று இப்போது தெளிவாகத் தெரிகிறது.

நடுவே ஒரு ரத்தம் சிந்தும் கத்தியுடன் நிற்கிறான் மற்றொரு வீரன்.. குள்ளர்கள் முகங்களில் ரத்தம் தெரிகிறது. தருமன் சுற்றிப் பார்க்கிறான். மூன்றாவது வீரனைக் காணவில்லை.

குள்ளன் சும்மா இருக்கிறான். அவன் முகத்தில் ஒரு அடி விழுகிறது. முதல் வீரன் கத்தியுடன் சுற்றி வருகிறான்.

குள்ளன் ஒருவன் நிமிர்கிறான்.

குள்ளன் திமிருகிறான்.

வீரன் உரத்துச் சிரிக்கிறான். கோவிலுக்குப் பின்னால் இருக்கும் காட்டில் இருந்து மூன்றாவது வீரன்
வருகிறான்.

மூன்று வீரர்களும் கூடிப் பேசுகிறார்கள். பேசும் போது ஒரு வீரன் சுற்றி உள்ள மரங்களை உற்றுப் பார்க்கிறான்.

திடீரென்று மரங்களின் பின்னால் இருந்து ஒரு ஓலம் கேட்கிறது. வீரர்கள் திடுக்கிட்டுத் திரும்புகிறார்கள். வாளை ஆயத்தமாகப் பிடிக்கிறார்கள்.

“பூக்” என்று ஒரு சத்தம் கேட்கிறது. வீரன்-2 அலறிக் கீழே விழுகிறான். அவன் கழுத்தைப் பிடித்தபடித் துடிக்கிறான்.

மற்ற இரு வீரர்களும் திரும்பி ஓடுகிறார்கள். அவர்களை தொடர்ந்து “பூக்”, “பூக்” என்று சத்தம் கேட்கிறது. வீரன்-3 கீழே விழுகிறான். மூன்றாமவன் காட்டுக்குள் ஓடுகிறான்.

இன்னொரு பக்கம் காட்டுக்குள் இருந்து சில குள்ளர்கள் ஓடி வருகிறார்கள்.

அவர்களுக்குப் பின்னால் “கரக்” என்று ஒரு சத்தம் கேட்கிறது. இருவரும் திடுக்கிட்டுத் திரும்புகிறார்கள்.

ஒரு குள்ளன் கையில் கத்தியுடன் நிற்கிறான்.

காட்டுச் செடிகளையும் மரக் கிளைகளையும் விலக்கிக் கொண்டு தருமனும் நாகையும் போகிறார்கள். அவர்களுக்கு முன்னால் சில குள்ளர்கள் போகிறார்கள். தூண்களில் கட்டி வைக்கப்பட்டிருந்த குள்ளர்களும் பின்னால் வருகிறார்கள்.

ஊர்வலமாக மெதுவாகச் செல்கிறார்கள். சற்று நேரத்தில், சற்றே திறந்த ஒரு இடத்தில் நிற்கிறது.

முன்னால் சென்ற குள்ளர்கள் அவர்களுக்குள் கூடிப் பேசுகிறார்கள்.

குள்ளர்களில் ஒருவன் அவர்களருகே வருகிறான். அவன் கையில் தோல் பட்டை ஒன்று இருக்கிறது.

தருமன் குனிகிறான். அவன் கண்கள் தோல் பட்டையால் கட்டப்படுகிறது.

திரை இருட்டாகிறது.

தென்னதரையனும் வழுதியும் அந்த பாசறையின் வழியே மெதுவாக நடந்து போகிறார்கள். நண்பகல் தாண்டிச் சற்று நேரம் சென்று விட்டது. கூரையிட்ட பெரும் தொழிற்சாலை ஒன்றைத் தாண்டி நடக்கிறார்கள். உள்ளே இருந்து வண்டிகளில் வேல்களும் கத்திகளும் செல்கின்றன. அடுத்து ஒரு சாப்பாட்டுக் கூடம் இருக்கிறது. அதன் உள்ளே பல வீரர்கள் போய் வருகிறார்கள்.

மெதுவாக நடக்கும் பொழுது ஒரு பெரும் மைதானம் வருகிறது. அதன் நடுவே குதிரைகள் சுற்றி ஓட வீரர்கள் வாட்களால் மோதுகிறார்கள். சற்றுத் தள்ளி ஒரு சில மரப் பலகைகள் நட்டு வைக்கப்பட்டு இருக்கின்றன. சில வீரர்கள் அவற்றில் அம்பு விட்டுப் பயிற்சி செய்கிறார்கள். ஒரு அம்பு சரேலென்று பாய்ந்து பலகையின் நடுவில் குத்திட்டு நிற்கிறது.

தென்னதரையன் மெதுவாகத் திரும்பி அந்த மைதானத்தின் ஓரத்தில் தெரியும் பயங்கரக் காட்சியைப் பார்க்கிறான்.

ஒரு அகலமான தூக்கு மேடை. அதில் பத்துப் பதினைந்து உடல்கள் தொங்குகின்றன. தள்ளி இருந்து பார்த்தால் தெளிவாகத் தெரியவில்லை. ஆனால், மேடைக்குக் கீழே சில குள்ளர்களை வீரர்கள் பிடித்து வைத்திருக்கிறார்கள். மேடையின் மேலே நாலைந்து பேர் பேசிக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

வெய்யிலில் அந்த உடல்கள் மெதுவாக ஆடுகின்றன. மேலே சில பருந்துகள் சுற்றுகின்றன. தூக்கு மேடையின் மேலே பல காக்கைகள் உட்கார்ந்து கத்துகின்றன.

திரையில் வெளிச்சம் தெரிகிறது. தருமனின் கண் கட்டு அவிழ்க்கப்படுகிறது. அவன் சுற்றிப் பார்க்கிறான். அவன் அருகில் நாகை நிற்கிறாள். அவர்கள் இருப்பது ஒரு பழைய கோவிலின் வெளியே. சுற்றிச் சிறு சந்நிதிகள் இருக்கின்றன. சற்றுத் தள்ளி ஒரு பெரும் சுவர், கோட்டைச் சுவரைப் போலப் போகிறது.

பல குள்ளர்கள் அவர்களைச் சுற்றி நிற்கிறார்கள். குழந்தைகளைத் தூக்கிக் கொண்டு குள்ளர் பெண்மணிகள் சில பேர். சில சிறுவர், சிறுமியர். எல்லோரும் தருமனையும் நாகையையும் பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறார்கள்.

குள்ளர்களில் ஒருவன் ஒரு தடித்த கொடியைக் கையில் வைத்திருக்கிறான்

தருமனும் நாகையும் அந்தச் சந்நிதியின் தூண் அருகே அமர்கிறார்கள். சுற்றிச் சலசலப்பு அதிகமாகிறது.

அந்தக் குள்ளன் அவர்கள் இருவர் கைகளையும் இணைத்துத் தூணோடு சேர்த்துக் கட்டுகிறான்.

பிறகு, பல குள்ளர்கள் விலகிப் போகிறார்கள். சிறுவர் சிறுமியர் மட்டும் தருமனையும் நாகையையும் பார்த்தவாறே நிற்கிறார்கள்.

அந்த கோட்டையின் உள்ளே அங்குமிங்கும் பெண்கள் விளக்கு ஏற்றுகிறார்கள்.

சந்நிதிக்கு உள்ளிருந்து ஒரு வினோதமான பாட்டுச் சத்தம் கேட்கிறது. தருமனும் நாகையும் உள்ளே பார்க்கிறார்கள். ஒரு வயதான குள்ளர் ஒருவர் பாடியவாறே வெளியே வருகிறார். அவர் கையில் ஒரு சிறு உடுக்கு இருக்கிறது. அதைத் தட்டியவாறு பாடுகிறார்.

அவர்கள் இருவரையும் பார்த்து விட்டுப் பாட்டை நிறுத்துகிறார். குழந்தைகள் அவரைப் பார்த்துச் சிரிக்கிறார்கள்.

தாத்தா சந்நிதியின் திண்ணையில் அமர்ந்து கொள்கிறார்.

தருமன் சுற்றிப் பார்க்கிறான்.

தருமன் அவரை உற்றுப் பார்க்கிறான்.

சிறுவர்கள் சுற்றி அமர்ந்து கொள்கிறார்கள். பெரியவர் நிமிர்ந்து உட்கார்கிறார்.

ஒரு பெண் அந்தச் சந்நிதியில் தீபம் ஏற்றுகிறாள்.

சிறுவர்கள் ஆர்வத்துடன் தாத்தா முகத்தையே பார்க்கிறார்கள்.

விளக்கு வெளிச்சத்தில் தாத்தாவின் முகத்தில் உள்ள சுருக்கங்கள் தெரிகின்றன.

கோவிலின் இடிந்த தூண்களும், அவற்றில் உள்ள பழைய அசுரர் சிற்பங்களும் தெரிகின்றன.

கோட்டைச் சுவரைத் தாண்டி அடர்ந்த காடு இருண்டு கிடக்கிறது.

காட்டின் உள்ளிருந்து பலர் நடக்கும் சத்தம் கேட்கிறது.

தென்னதரையனும் வழுதியும் படை வீட்டின் உள்ளே இன்னும் நடக்கிறார்கள். அவர்களுக்கு எதிர்ப் பக்கம் சில குதிரைகள் தடதடவென்று போகின்றன. சற்றுத் தள்ளி அவை சரேலென்று நிற்கின்றன.

ஒருவன் மட்டும் குதிரையைத் திருப்பிக் கொண்டு அவரகளைப் பார்த்து வருகிறான். பக்கத்தில் வந்து விட்டு,

குதிரை வீரன் இறங்கி அவர்களுடன் நடந்து வருகிறான். முன்னால் சென்ற குதிரைகள் மெதுவாக நடக்கின்றன.

தென்னதரையனும் வழுதியும் சுற்றிப் பார்த்தபடி நடக்கிறார்கள்.

வீரனின் கூடாரம் அருகிலேயே இருக்கிறது. வீரன் குதிரையை விட்டு விட்டு உள்ளே போகிறான். வழுதியும் தென்னதரையனும் பின்னால் போகிறார்கள்.

உள்ளே சற்று மங்கலான் வெளிச்சமாக இருக்கிறது. கண்கள் பழகும் போது, வீரனும், அவன் ஆட்கள் இருவரும் உருவிய கத்தியோடு நிற்பது தெரிகிறது.

தென்னதரையன் மெதுவாக இடைக் கச்சை அவிழ்க்கிறான். வாள் கீழே விழுகிறது. வழுதியும் அவன் கத்தியைக் கீழே போடுகிறான்.

தென்னதரையனையும் வழுதியையும் கைகளைக் கட்டி ஒரு பெரும் அறைக்குள் தள்ளுகிறார்கள். இருவரும் தடுமாறி நிற்கிறார்கள். உள்ளே பெரிய எண்ணை விளக்குகள் எரிகின்றன. அந்த அறை விலாசமாக இருக்கிறது. அதன் பாதி வரை பல உருவங்கள் படுத்திருக்கின்றன. உற்றுப் பார்த்தால் அவர்கள் குள்ளர்கள் என்று தெரிகிறது. பெண்கள் முகங்களும், குழந்தைகள் முகங்களும் தெரிகின்றன.

சிலர் அழும் சத்தம் கேட்கிறது.

தென்னதரையனும் வழுதியும் ஒரு ஓரமாகப் போய் உட்கார்கிறார்கள். தென்னதரையன் கண்ணை மூடுகிறான்.

திடீரென்று அவன் கண் முன்னால் அந்தத் தூக்கு மேடை தெரிகிறது. யாரோ அலறும் சத்தம் கேட்கிறது. திடுக்கிட்டுக் கண் விழிக்கிறான்.

அந்தச் சிறைக்குள்ளே நான்கு பாண்டிய வீரர்கள் நிற்கிறார்கள்.

குள்ளர்கள் இப்போது அறையின் அடுத்த பக்கம் குவிந்து நிற்கிறார்கள். சிலர் வாய் விட்டு அலறுகிறார்கள்.

வீரர்கள் கத்தியுடன் குள்ளர்களை அணுகுகிறார்கள். இரண்டு பெண்களைப் பிடித்து இழுக்கிறார்கள். இன்னொருவன் இரண்டு குள்ளர்களைப் பிடித்து இழுக்கிறான். ஒரே கூச்சலும் குழப்பமுமாக இருக்கிறது.

தென்னதரையன் எழுந்து நிற்கிறான்.

வீரர்களில் ஒருவன் எட்டி அரையனைத் தள்ளி விடுகிறான். குள்ளர்களை இழுத்தபடி வீரர்கள் வெளியே செல்கிறார்கள்.

வெளியே மறுபடி வீரர்களின் காலடிச் சத்தம் கேட்கிறது.

ஓலச் சத்தம் ஒன்று குள்ளர்களிடம் இருந்து கிளம்புகிறது. குழந்தைகள் பெண்களிடம் ஒட்டிக் கொள்கின்றன.

கூடாரத்தில் பரபரப்பு அதிகமாகிறது. தென்னதரையன் கையை முறுக்குகிறான். வழுதி கைக்கட்டுடன் துள்ளி எழுகிறான்.
நாம் முதன்முதலில் வழுதியின் வண்மையைப் பார்க்கிறோம் – அவன் முதுகுக்குப் பின்னால் இருந்த கட்டு இப்போது முன்னால் இருக்கிறது.

எண்ணை விளக்கின் முன்னால் கைக்கட்டைக் காட்டுகிறான். கட்டு எரிந்து அவன் கைகள் பிரிகின்றன. அவன் விளக்கின் திரியை எடுத்து தென்னதரையன் முன்னால் காட்டுகிறான். தென்னதரையனின் கைகட்டும் பிரிகிறது.

இருவரும் அந்தச் சிறையின் கதவுக்கு அருகே போய் நிற்கிறார்கள்.

வெளியே சொத், சொத் என்று ஏதோ விழும் சத்தம் கேட்கிறது.

கதவு திறக்கிறது. மலையன் என்னும் குள்ளன், (நாம் முதன் முதலில் சாத்தூர் சாலையில் பார்த்தவன்; பாண்டியர் காலில் விழுந்தவன்) உள்ளே வருகிறான்.

தென்னதரையனும் வழுதியும் திகைத்து நிற்கிறார்கள். குள்ளர்கள், “மலையா, மலையா” என்று கத்துகிறார்கள்.

மலையன் தென்னதரையனைப் பார்த்துக் கத்தியை ஓங்குகிறான்.

மலையன் கத்தியை இறக்குகிறான்.

சிறைக்கு வெளியே குள்ளர்கள் ஓடுகிறார்கள். வெளியே சில வீரர்கள் விழுந்து கிடக்கிறார்கள். சற்றுத் தூரத்தில் புகை கிளம்புகிறது. அரையனும் வழுதியும் குள்ளர்களோடு சேர்ந்து சற்றுத் தொலைவில் தெரியும் காட்டை நோக்கி ஓடுகிறார்கள்.

அவர்கள் ஓடும் பொழுதே சில குள்ளர்கள் அம்பு பாய்ந்து கீழே விழுகிறார்கள். அடிபட்டு விழும் ஒரு பெண் அருகே குனிந்து அழுகிறாள் ஒரு சிறுமி.

தென்னதரையன் ஓடி வந்தவாறே அந்தச் சிறுமியை அள்ளி எடுக்கிறான். காட்டை நோக்கி ஓடுகிறான்.

குள்ளர்களில் சிலர், மலையன், தென்னதரையன், வழுதி எல்லோரும் பாதையின் மேலிருந்து வெகு கீழே தெரியும் படை
வீட்டைப் பார்க்கிறார்கள்.

படை வீட்டில் இருந்து புகை கிளம்புகிறது.

எல்லோரும் திரும்பி நடக்கிறார்கள்.